Για τον Μπαμπά μου.Τον ήρωα αυτό της ζωής ήθελα να μιλήσω.Όσο πιο πολύ άδικα του φέρθηκε η ζωή τόσο αυτός την αγαπούσε, και αγαπούσε περισσότερο τους ανθρώπους. Από τεσσάρων ετών σε καιρό πολέμου και σε δύσκολους καιρούς στην Σησάμια Βισαλτίας, και ενώ εκκενώθηκε το χωριό λόγω βομβαρδισμών στον δρόμο σκάει όλμος μπροστά τους και η μαμά του με αυτοθυσία τον σκέπασε με τις φτερούγες της να μην πάθει κακό. Όμως παρόλα αυτά τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και για ένα χρόνο ήταν το σώμα του μια ανοιχτη πληγή.Έβλεπε από μακρυά τα παιδάκια να παίζουν χαρούμενα και χαιρόταν και αυτός. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για αυτό που του συνέβη. Ποτέ δεν ρώτησε γιατί. Προχώρησε στην ζωή του,πάλεψε για τα πάντα ,επειδή τίποτε δεν του ήρθε εύκολο στην ζωή.Πέρασε πολλά προβλήματα όμως δεν λύγισε και δεν είχε ποτέ κακία μέσα του για όλα αυτά που πέρασε.Μας έδωσε αρχές ,και μεγαλώσαμε με αγάπη και φροντίδα.Που τόσο πολύ τα είχε στερηθεί ο ίδιος. Ήταν ο Ήρωάς μου που τον θαύμαζα για το κουράγιο και την καλοσύνη του. Για την δόσιμο και το νοιάξιμο στους ανθρώπους που αγαπούσε.Για το κουράγιο και την καλοσύνη του! Καλό Ταξίδι στην γειτονιά των Αγγέλων αγαπημένε μου Μπαμπουλάκο!Να δώσεις χαιρετίσματα στους αγαπημένους μου και να τους προσέχεις. Έχεις πολύ κόσμο να συναντήσεις εκεί επάνω. Και μη νομίζεις... Οι άνθρωποι που αγαπιούνται δεν χάνονται .Θα ξανά ανταμώσουμε εκεί επάνω και θα κάνουμε ενα τεράστιο πάρτι. Σ αγαπώ πάντα.
